De twee Sonates op. 102 gecomponeerd in 1815 staan op de grens van de late stijl van Beethoven, vaak met sobere tonen. Een criticus van de oorspronkelijke editie verklaarde in 1818 dat 'ze zeker tot de vreemdste en meest bizarre dingen behoren die in lange tijd zijn geschreven'. Vanuit het gevestigde klassieke schema verkent Beethoven hier de mogelijkheden van transformatie en uitbreiding van de sonatevorm, die opus 102 de uiteindelijke verwezenlijking van zijn werken voor cello maken. In de Sonate in D majeur wordt de manier waarop Beethoven traditioneel contrapunt gebruikt weerspiegeld: als de initiële beweging verfijnde combinaties van overdreven gevarieerde thema's laat bewonderen, laat het "Allegro fugato" -gedeelte van de Finale zien hoe Beethoven put uit 'een eenvoudig thema een kunst van de meest uitgebreide fuga. De Urtext-editie van Jens Dufner is gebaseerd op zijn werk voor het kritische apparaat van de Complete Edition van Beethovens werken, en biedt daarmee een muzikale tekst van hoog wetenschappelijk niveau. Zowel in het voorwoord als in het kritische commentaar legt hij het concept en de vraag naar de bronnen van deze sonate uit. Ian Fountain en David Geringas zorgen voor de vingerzettingen.
Merkreferentie:HN1475
Bijbehorende accessoires
ANDERE MUZIKANTEN HEBBEN OP HETZELFDE MOMENT DEZE ACCESSOIRES GEKOCHT!
nl 
