De muziek van Alexander Zemlinsky heeft lang onterecht in de schaduw gestaan van de Tweede Weense School, die als "progressiever" wordt beschouwd. Toegegeven, Zemlinsky had een vriendschappelijke band met een van de meest prominente persoonlijkheden van deze school, Arnold Schönberg, maar hij overschreed nooit de stap van het dodecafonische radicalisme. Hij componeerde echter niet minder originele of minder persoonlijke werken. En het is precies zijn tweede Strijkkwartet, ontwikkeld in de jaren 1913-1915, dat de vorm en de tonaliteit, zoals we ze ons toen voorstelden, tot het uiterste voerde. Het werk, in één beweging, maar met meer dan 1200 maten, is van grote diversiteit en is een van de meest opvallende bijdragen van zijn tijd; het had al lang een nieuwe kritische editie nodig. De Henle Urtext-editie corrigeert een groot aantal fouten en onnauwkeurigheden in de originele editie, die verscheen in de zorgvuldige vergelijking met de gesigneerde handgeschreven bronnen uit Wenen en Washington. Zelfs de metronomische aanduidingen die Zemlinsky in een correspondentie van één brief had doorgegeven, werden voor het eerst in aanmerking genomen. Dit redactionele werk werd vriendelijk ondersteund door het Alexander Zemlinsky Fonds in Wenen.
nl 
