Het Holocaustmonument in Berlijn: onverbiddelijk, rijen betonnen blokken, allemaal gelijk, allemaal verschillend, vormen een immense vierhoek en bieden duizenden perspectieven. Mijn stuk probeert slechts dit monument, zo ontroerend in zijn eenvoud, op te roepen: de allegorie van een allegorie. Kettingen van akkoorden, beginnend vanuit stilte, terugkerend naar stilte, tekenen rechte lijnen, overlappen, leggen zich dakpansgewijs over elkaar, kruisen elkaar – zozeer dat men soms meerdere pianisten lijkt te horen...
nl 
