Het was op zaterdag 28 juli 1855, in het Conservatorium van Parijs, dat de trombonedivisie van de concours plaatsvond. Dat jaar was een ochtend voldoende om alle kandidaten te auditeren, om de reden die Paul Smith uitlegt in de Revue et Gazette musicale: «De hele familie van blaasinstrumenten [?] had zich met een harp in één en dezelfde ochtend verzameld. De oorlog zorgde ervoor dat de concours werd ingekort: veel leerlingen hadden de lessen moeten verlaten om hun regimenten in de Krim te volgen. Niettemin waren er nog genoeg over om de concours eervol te laten verlopen.» De leraar, Antoine Dieppo, presenteerde die dag twee studenten die werden beloond: Jean-Baptiste-Frédéric Masset (geboren in 1828) behaalde een eerste prijs, terwijl François-Achille-Alfred Dauger (geboren in 1825) een tweede prijs kreeg. Naast het uitvoeren van het verplichte stuk - het Trombonesolo van Charles Gounod (1818-1893), dat hier wordt uitgegeven -, werden de leerlingen ook onderworpen aan een proef in bladmuziek lezen. In 1855 ging het om een allegro voor trombone met cello-begeleiding van een anonieme componist, een stuk dat al in 1852 verplicht was.
Het Trombonesolo van Gounod werd nooit gepubliceerd en de partituur verdween al snel uit omloop, en werd door alle biografen van de componist tot voor kort als verloren beschouwd. Twee manuscripten maakten de reconstructie van deze editie mogelijk. Het eerste - een trombonepartij alleen - werd eind jaren 1990 gevonden op een rommelmarkt, het tweede behoort toe aan Frantz Couvez, trombonist, die een fotokopie bezit die hij van zijn leraar Gilbert Moisand kreeg. Verschillende stilistische elementen bevestigden snel dat het inderdaad een stuk van Gounod is: de algemene stijl, dicht bij de Six mélodies pour cor et piano uit 1839, bepaalde harmonische wendingen - hoewel de hand nog niet helemaal persoonlijk is - en de pianobegeleiding, die enkele problemen gaf. Het niet-pianistische karakter van andere werken van de componist, al opvallend in de Mélodies pour cor, is hier ook terug te vinden: Gounod was geen pianist en had een hekel aan het maken van dit soort reducties, een detail bevestigd door Gérard Condé. Deze editie herschikt daarom bepaalde passages (aangevulde of herverdeelde harmonie, verbeterde pianofiguren, herschikte handlagen…).
Dit solo is geschreven in twee delen. Het eerste, in g mineur, begint met een andante introductie, verrassend uitgebreid in verhouding tot het geheel van het stuk. Dit tutti leidt naar een adagio cantabile in 6/8, een ware aria met een typisch Italiaanse sensualiteit. De instrumentale lijn, ondersteund door een regelmatige drieklankbeweging, volgt de contouren van een vocale frase die kenmerkend is voor Bellini of Donizetti, die toen in Parijs in de mode waren. Het tweede deel van het stuk, in molto pomposo e ben marcato in bes majeur, fungeert als cabaletta en sluit af met driestemmige figuren van niet geringe moeilijkheid.
Laurent Madeuf Parijs, september 2018
Deze eerste uitgave van het solo van Gounod wordt verrijkt met het stuk voor bladmuziek lezen (déchiffrage) dat in hetzelfde jaar werd gegeven. Dit korte stuk met cello-begeleiding van een anonieme auteur volgt een lange traditie waarbij de kandidaat wordt beoordeeld op zijn vermogen om met zeer korte voorbereiding te lezen en te interpreteren.
nl 
