De twee stukken « à mes fils » proberen de gitaar dichter bij de piano te brengen door het schrijven van een begeleide melodie, terwijl ze steunen op de rijkdom van expressieve technische effecten (arpeggio's, ingeslikte snaren, belletjes, harmonischen). Wat betreft de intieme expressiviteit van de gitaar, welk mooier thema dan de tederheid van een vader voor zijn kinderen om die te verheerlijken?